Sprawcy

Johann Frahm (1901-1946) został przeszkolony jako strażnik w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen w 1939 roku. Obóz koncentracyjny służył jako tzw. obóz szkoleniowy dla późniejszych komendantów obozów koncentracyjnych i innego personelu nadzorującego podczas reżimu narodowosocjalistycznego.
Od listopada 1942 r. Johann Frahm pełnił służbę w obozie koncentracyjnym Neuengamme, a od 1944 r. pod dowództwem Rapportführera Dreimanna w obozowej grupie maszynistów. Brał udział w mordowaniu dzieci i dorosłych więźniów.
W maju 1945 r. udało mu się uciec do rodziny w Kleve.
Pod koniec października 1945 r. został aresztowany przez brytyjskich śledczych i skazany na śmierć za morderstwa w Bullenhuser Damm w procesie Curio-Haus w 1946 roku. Został stracony 11 października.

Kurt Heißmeyer (1905-1967) był lekarzem w Hohenlychen i chciał zostać profesorem. Kiedy został oddelegowany jako lekarz obozowy do eksperymentów "medycznych" w obozie koncentracyjnym Neuengamme, wstrzyknął 20 dzieciom prątki gruźlicy i operował gruczoły limfatyczne pod pachami. Dzieci dostały wysokiej gorączki i cierpiały. Heißmeyer chciał wykorzystać eksperymenty na ludziach, aby udowodnić, że gruźlica może być zwalczana poprzez sztuczne wytwarzanie gruźlicy skóry i że ludzie "niżsi rasowo" są bardziej podatni na gruźlicę. Pierwsza teza Heißmeyera była już znana ekspertom jako naukowo nie do utrzymania na długo przed eksperymentami. Druga teza opierała się wyłącznie na rasistowskiej i antysemickiej ideologii narodowych socjalistów.

W 1945 roku Heißmeyer zakopał w ogrodzie sanatorium SS Hohenlychen blaszane pudełko zawierające różne dokumenty i przedmioty, których alianci nie mieli znaleźć. Oprócz prywatnych zdjęć, pudełko zawierało dokumentację medyczną i zdjęcia dzieci, na których przeprowadzał eksperymenty. Ukrywał się w NRD i mógł tam praktykować jako lekarz przez kolejne dwadzieścia lat. Po anonimowym liście do Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego, w którym wspomniano o jego zaangażowaniu i działalności jako lekarza SS w Neuengamme, początkowo nie podjęto żadnych działań. Kurt Heißmeyer został aresztowany dopiero w 1963 roku i skazany na dożywocie za zbrodnie przeciwko ludzkości przez Sąd Okręgowy w Magdeburgu w 1966 roku. Byli więźniowie obozu koncentracyjnego Neuengamme i byli lekarze więzienni zeznawali przeciwko niemu, a dokumenty ze skrzyni, którą sam zakopał, również pomogły zrekonstruować zbrodnie popełnione przez Heißmeyera. W 1966 r. został skazany na dożywocie za "zbrodnie przeciwko ludzkości". Kurt Heißmeyer zmarł w więzieniu w 1967 roku.

Ewald Jauch (1902-1946) wstąpił do NSDAP w lutym 1932 r., a dwa lata później został członkiem SS. W latach 1940-1944 Jauch pracował najpierw jako strażnik, a później jako Rapportführer w obozie koncentracyjnym Neuengamme. Od grudnia 1944 r. był komendantem obozu Bullenhuser Damm, gdzie w kwietniu 1945 r. brał udział w mordowaniu dzieci. Ewald Jauch został skazany na śmierć w procesie Curio-Haus w 1946 roku.

Max Pauly (1907-1946) z Wesselburen w Dithmarschen pracował jako sprzedawca detaliczny. W 1930 r. wstąpił do NSDAP, a dwa lata później został członkiem SS. Od sierpnia 1942 r. był komendantem obozu koncentracyjnego Neuengamme. Przekazał rozkaz zabicia dzieci Alfredowi Trzebińskiemu. Max Pauly został skazany na śmierć 3 maja 1946 r. i stracony 8 października 1946 r. w Hamelin.

Adolf Speck (1911-1946) przybył do obozu koncentracyjnego Neuengamme jako strażnik, a latem tego samego roku został komendantem obozowej cegielni. Był uważany za brutalnego. Speck pilnował radzieckich jeńców wojennych razem z Wiehagenem w noc zbrodni. Podczas procesu w Curio-Haus oświadczył, że zastrzelił jednego z więźniów, ponieważ ci rzekomo rzucili mu solą w twarz.
Został skazany na karę śmierci w maju 1946 roku i stracony w październiku 1946 roku.

Arnold Strippel (1911-1994) wstąpił do SS w 1934 r., a następnie został strażnikiem w obozie koncentracyjnym Sachsenburg. Już w 1938 r. został Rapportsführerem w obozie koncentracyjnym Buchenwald. Arnold Strippel służył w wielu obozach koncentracyjnych do 1944 r., raz pełniąc funkcję szefa podobozu Ravensbrück, Peenemünde-Karlshagen II. Strippel często zajmował czołowe stanowiska w narodowosocjalistycznym systemie eksterminacji. Tak było również w Hamburgu, gdzie dowodził esesmanami, którzy dokonywali mordów na Bullenhuser Damm.
W 1945 r. ukrywał się w obawie przed karą ze strony brytyjskich trybunałów wojskowych i czasami żył pod fałszywym nazwiskiem.

Ze względu na przynależność do SS, w 1948 r. został wysłany do obozu internowania. Ponieważ nie było wystarczających dowodów przeciwko niemu, został zwolniony z aresztu.
Ostatecznie 1 czerwca 1949 r. został skazany na dożywocie przez sąd przysięgłych we Frankfurcie za zabójstwo więźniów w obozie koncentracyjnym Buchenwald. Odwołał się od wyroku i wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wyrok został uchylony i w 1970 r. skazano go jedynie na 6 lat pozbawienia wolności za współudział w morderstwie.
Otrzymał odszkodowanie w wysokości 121 500 DM za zbyt długi wyrok. Nigdy później nie trafił z powrotem do więzienia, chociaż w 1981 r. został skazany przez sąd przysięgłych w Düsseldorfie na trzy lata i sześć miesięcy za pomocnictwo w morderstwie w obozie koncentracyjnym na Majdanku (Polska). Został uznany za niezdolnego do odbywania kary więzienia ze względów zdrowotnych.
W połowie lat 60. prokuratura w Hamburgu prowadziła dochodzenie w sprawie jego ewentualnego udziału w morderstwach w Bullenhuser Damm.
W procesie Curio-Haus, Trzebiński, Dreimann, Jauch i Frahm oskarżyli go o współudział. Prokuratura nie była jednak w stanie kontynuować postępowania, ponieważ uznała, że nie ma wystarczających dowodów.
Po złożeniu skargi przez krewnych ofiar Bullenhuser Damm, prokuratura wznowiła śledztwo w 1979 roku.
Ostatecznie oskarżyła go w 1983 r. o 42 zarzuty zabójstwa 20 dzieci, czterech lekarzy więziennych i opiekunów oraz radzieckich jeńców wojennych.
Sprawa została umorzona przez Sąd Okręgowy w Hamburgu po czterech latach, ponieważ Strippel został uznany za niezdolnego do stawienia się przed sądem z powodów zdrowotnych.
Strippel zmarł we Frankfurcie w 1994 roku.

Alfred Trzebinski (1902-1946) wstąpił do SS w 1932 r., a rok później do NSDAP. W 1939 r. został wcielony do Wehrmachtu, a po wstąpieniu do Waffen-SS został lekarzem obozowym w obozie koncentracyjnym Ausschwitz w 1941 r., a następnie w obozie koncentracyjnym Majdanek (Polska). W 1943 r. Alfred Trzebiński został lekarzem obozowym SS w Neuengamme. Był również zaangażowany w eksperymenty pseudomedyczne w jednostce specjalnej Heißmeyer. Alfred Trzebinski brał udział w mordowaniu dzieci.
Po zakończeniu wojny ukrywał się wraz z rodziną, ale 1 lutego 1946 r. został aresztowany i skazany na śmierć w procesie Curio-Haus.